Historia polskiej kinomatografii

Kinematografia polska zaczyna się pod koniec XIX wieku, kiedy jeszcze byliśmy pod zaborami. Do dziś są zachowane kadry z pierwszego filmu “Ślizgawka w Łazienkach”, który nakręcony został przez Kazimierza Prószyńskiego w Warszawie w latach 1894-1896. Pierwszym polskim filmem fabularnym jest “Pruska kultura” z 1908 roku, opowiadający o walce Polaków z Niemczyzną. W okresie międzywojennym, kino polskie rozwijało się dynamicznie, a jego twórcy zaczęli eksperymentować z formą i treścią filmów.

W kinie międzywojennym wyróżnić można kilka nurtów. Jednym z nich jest kino artystyczne, które charakteryzowało się oryginalnymi pomysłami i nietypowymi rozwiązaniami technicznymi. W tym nurcie powstały takie filmy jak “Mocny człowiek” (1929) w reżyserii Henryka Szaro, czy “Ulica Graniczna” (1929) w reżyserii Aleksandra Forda.

Kolejnym nurtem jest kino popularne, które skupiało się na rozrywce i spełnianiu oczekiwań widzów. W tym nurcie powstały takie filmy jak “Piątka z ulicy Barskiej” (1936) w reżyserii Aleksandra Forda, czy “Pan Tadeusz” (1938) w reżyserii Ryszarda Ordyńskiego.

Warto również wspomnieć o kinie propagandowym, które powstawało w celu propagowania ideologii rządzącej w Polsce. W tym nurcie powstały takie filmy jak “Ostatnia brygada” (1938) w reżyserii Józefa Lejtesa, czy “Kuźnia” (1938) w reżyserii Mieczysława Krawicza.

Polskie kino międzywojenne to czas, w którym powstawały filmy, które odbiegały od konwencjonalnych standardów i zasad. Dzięki temu, filmy nie były już tylko rozrywką, ale również przekazywały ważne treści i przemyślenia. Kino międzywojenne to czas, w którym powstały filmy, które do dziś są uważane za arcydzieła polskiej kinematografii.